Γράφει ο Θωμάς Αθανασιάδης
Είτε χθες ο Ολυμπιακός έπαιρνε το πρωτάθλημα είτε όχι, δεν θα άλλαζα τίποτα. Το μόνο που θα άλλαζε ίσως θα ήταν ο τρόπος που θα έβλεπαν όσα γράφω οι “Oλυμπιακάρες” της εφήμερης χαράς.
Όταν ο παίκτης Σλούκας πέρυσι αποφάσισε να φύγει ή αποφασίσαμε να τον αφήσουμε (περιμένουμε την απάντηση των διοικούντων σε όσα είπε χθες, που ουσιαστικά έθεσε σαν υπεύθυνο πέρα από τον προπονητή και τους προέδρους) είχα πει πως δεν θα λείψει, αρκεί η ομάδα να βρει τον άξιο και ανώτερο αντικαταστάτη του.
Εννοείται δεν τον βρήκε ποτέ. Το συμβόλαιο του Τζέιμς, έμεινε σε ένα σημείο στο γραφείο ανυπόγραφο, διότι τον Αύγουστο, όπως ανακοίνωσε η ομάδα, “δεν ασχολούμαστε με παίκτες που ανήκουν σε άλλους συλλόγους”. Ως εκ τούτου τα 500 δεν δόθηκαν ποτέ και ο Τζέιμς δεν ήρθε. Η ομάδα δούλεψε την περίπτωση Ναν. Χρεώθηκε κάτι υπεραστικά τηλέφωνα στην Αμερική και κάποιες ώρες σε γραφειοκρατικά και τελικά αποφασίστηκε πως ο Ναν δεν μπορεί να περιμένει 20 μέρες και έτσι ως δια μαγείας αποκτήθηκε ο Μπρασντέικις που όμως είχε συμβόλαιο με buy out. Αυτό που δεν πληρώθηκε για τον Τζέιμς.
Όταν ο Σάσα Βεζένκοφ αποφάσισε να πάει NBA (και καλά έκανε, άσχετα αν μεγαλύτεροι παίκτες από αυτόν ξέρανε και δεν το επιχείρησαν) η ομάδα ήταν θεωρητικά έτοιμη για την διάδοχη κατάσταση, αλλά ουσιαστικά ανέτοιμη, αποκτώντας τον Σίκμα.
Ουσιαστικά χάθηκε το 55% των πόντων μιας χρονιάς ορόσημο.
Μες στη χρονιά και ενώ όσοι ξέρουμε τα βασικά του αθλήματος κάνουμε κριτική, έρχονται 2 νίκες απέναντι στον ανέτοιμο Παναθηναϊκό που ουσιαστικά αποχαυνώνουν τον μπασκετικό οργανισμό. Ο Ράιτ ήρθε από σπόντα για να αντικαταστήσει τον Μιλουτίνοφ από την ατυχία του στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό (και την φάση με τον Παπ), ενώ ο Πετρούσεφ ήρθε να βοηθήσει στο ροτέισον, καθώς ο Μίλου είχε την ατυχία να σπάσει το δάχτυλό του. Ο Ναζ Μήτρου Λόνγκ, συμπλήρωσε το ελληνικό στοιχείο.
Φτάσαμε λοιπόν να τρυπάμε πάλι ταβάνια και ουρανούς για να πάμε Final4 και να ακούμε για σκάκι και για νοοτροπίες refuse to lose. Στα social media δε, τα σχόλια ήταν τα εξής: “ξέρει ο Γιώργος και ξέρουν τα αδέρφια”, αλλά δεν ξέραμε εμείς γιατί το επιχείρημα του αποχαυνωμένου μηχανισμού ήταν “βάλε εσύ λεφτά αν θες ή στείλε βιογραφικό στην ΚΑΕ.” Το τελευταίο από χθες είναι το “μη βλέπεις αν δε σου αρέσει” .
Έτσι ενώ κάποιοι πανηγύριζαν το Κύπελλο, προσωπικά απλά ασχολούμουν με το διπλό του Μεντιλίμπαρ στην Τούμπα. Γιατί άραγε;
Τα μετέπειτα μέχρι χθες δεν τα σχολιάζω, διότι η ουσία είναι το πως φτάσαμε εκεί.
Το μπασκετικό τμήμα του συλλόγου έχει θέμα. Θέμα που ξεκινά από τη νοοτροπία των διοικούντων. Η νοοτροπία αυτή περνά στον προπονητή και από κει στους παίχτες. Είναι μια αλυσίδα από συγκοινωνούντα δοχεία. Και η νοοτροπία αυτή είναι νοοτροπία ηττοπάθειας.
Ο «ιεχωβαδισμός» και το κατά τρόπο «αλάθητο» που με προκλητικό και εγωιστικό τρόπο τους έχουν αποδώσει σε διοίκηση και προπονητή, πρέπει να τελειώσει χθες. Καλό το ταξίδι αλλά ο Όμηρος έβαζε και την Ιθάκη. Ο Ολυμπιακός είναι καταδικασμένος να είναι πρώτος και όχι να πανηγυρίζει συμμετοχές και “refuse to lose”.
Εγώ στη ζωή μου έχω μάθει να είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου και πάντα να κοιτάζω το καλύτερο. Κάποιες φορές θα τα καταφέρεις, κάποιες άλλες όχι αλλά ακόμα και από τις τελευταίες θα μάθεις και θα βγεις κερδισμένος. Η αλαζονεία των δύο, βρήκε αποκούμπι στον εγωισμό του ενός και φτάσαμε να λέμε τι φταίει. Το να κερδίζεις τον Παναθηναϊκό του Αγραβάνη και του Μποχωρίδη δεν σε κάνει άτρωτο, αλλά κάτι το οποίο δε μπορεί να γραφτεί, όταν θεωρείς πως έχεις καταφέρει κάτι τρομερό σε τέτοιο σημείο που δεν αφουγκράζεσαι την πραγματικότητα.
Ο Γ. Βαρδινογιάννης κάποτε είχε πει οτι οι ομάδες δεν αγοράζονται. Φτιάχνονται. Έτσι είναι, αλλά πρώτα πρέπει να αγοράσεις και μάλιστα σωστά. Μετά αν έχεις σωστή νοοτροπία και έναν σωστό προπονητή έχεις όσα χρειάζονται. Το μπασκετικό τμήμα δεν αγοράζει ενώ πάσχει και στο mentality. Πάντα είχε θέμα…ακόμη και στα χρόνια που ο ΠΑΟ είχε τον έλεγχο της ΕΟΚ.
Άλλαξε αυτό, πάρθηκαν αποφάσεις που στιγμάτισαν τον σύλλογο. Α2!!! Γιατί ήταν ανίκανος ο οργανισμός να πάει κόντρα σε αυτή την αδικία. Και έτσι φτάσαμε στο περιβόητο μέχρι τέλους που οι πρόεδροι χαίρονται να το ακούνε.
Εγώ προσωπικά βγάζω σπυριά πλέον και μου προκαλεί και θυμό. Όσοι γνωρίζουν, ήμουν εξαρχής αντίθετος και σε αυτό. Όταν κάτι θες να το αλλάξεις δεν απειλείς, ούτε φεύγεις. Αν δεν μπορείς, το επικοινωνείς. Δεν είναι έγκλημα να φοβάσαι και να αποτυγχάνεις. Όποιος φοβάται πεθαίνει κάθε μέρα, αν όχι θα πεθάνει μία.
Αυτός ο φόβος και η νοοτροπία έστειλαν τον Μίσιτς, τον Τόμπσον, τον Γιούλ, τον Ναν, τον Σλούκα.. και θα στείλουν και άλλους στην πορεία, είναι το μόνο σίγουρο. Αυτός ο φόβος είναι που τάπωσε τον Άκερ, έκανε τον Παπαλουκά να χάσει 2 βολές, τον Πεν να μην κερδίζει φάουλ, τον Γκός να χάνει ελεύθερο σουτ από τα 4 μέτρα, τον Πρίντεζη να χάνει τα λέι απ στο ΟΑΚΑ. Θα πει κάποιος ναι, αλλά η διαιτησία με έσφαζε….δεκτό.. και τον Παναθηναϊκό τον έσφαξε προχθές, αλλα κέρδισε.
Βλέπεις η φοβική νοοτροπία έχει ποτίσει και δεν φεύγει.
Καταλήγοντας, η ομάδα θέλει αλλαγή πλεύσης. Θέλει αλλαγή φιλοσοφίας. Θέλει αλλαγή κουλτούρας. Αυτή η αλλαγή θα έρθει μόνο αν θέλει και μπορεί η διοίκηση να το πετύχει. Αν δεν μπορεί τότε θα είναι μια αποτυχημένη διοίκηση με εκλάμψεις επιτυχίας. Σε όποιον αρκεί με γεια του και με χαρά του. Σε όποιον συμβιβάζεται και έχει μάθει με τα λίγα, με γεια του και με χαρά του.
Στη ζωή πρέπει να γίνεσαι η αλλαγή που θες να έρθει.
