Του Λάμπρου Τηγάνη
Άρθρο αφιέρωμα για τον Τζέρεμι Φρίμπονγκ
Δεν θυμάται την πόλη όπου γεννήθηκε.
Όχι, στ’ αλήθεια.
Το Άμστερνταμ υπάρχει για τον Τζέρεμι Φρίμπονγκ μόνο στα χαρτιά. Σαν μια λέξη κολλημένη στο διαβατήριο του. Αυτό που σίγουρα θυμάται είναι το γήπεδο στο Μάντσεστερ. Εκεί όπου το χώμα βάραινε στις βροχές και η φωνή της μάνας του – πάντα πιο δυνατή από κάθε προπονητή – που του φώναζε να συνεχίσει να τρέχει. Όχι γιατί είχε ελπίδα. Αλλά γιατί είχε πίστη.
Ο Τζέρι, όπως τον φωνάζουν όλοι, δεν έτρεξε ποτέ μόνο για τον εαυτό του. Ούτε αργότερα, όταν τα φώτα άρχισαν να ανάβουν πάνω του – στη Γλασκώβη, στο Λεβερκούζεν, στην εθνική Ολλανδίας. Πάντα έτρεχε για κάτι άλλο. Για όλους εκείνους που δεν πρόλαβαν να τρέξουν μέχρι το τέρμα. Για όσους δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία. Για όσους ξέμειναν με το όνειρο στην τσέπη. Και πιο πολύ έτρεχε, γιατί έτσι τον έμαθε εκείνη.
Η μητέρα του. Η γυναίκα που του χάρισε, όπως λέει ο ίδιος, όλη τη ζεστασιά και όλη τη χαρά που έχει μέσα του. Το χαμόγελο που φορά ακόμα και μετά από ήττες. Την ψυχραιμία όταν όλοι τρέμουν. Τη φλόγα στα πνευμόνια του όταν όλοι οι άλλοι έχουν μείνει ακίνητοι.
Η ιστορία του δεν είναι μόνο για το ποδόσφαιρο. Είναι για τη χαρά που δεν προδίδεται. Την πίστη που δεν αγοράζεται. Και την ενέργεια που σου δίνει μια μάνα, όταν πιστέψει σε σένα πριν πιστέψεις εσύ στον εαυτό σου.
Τα πρώτα βήματα
Ο Τζέρεμι Φρίμπονγκ γεννήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2000 στο Άμστερνταμ. Σε ηλικία 7 ετών, έφυγε από εκεί μαζί με τους γονείς του, τον Τζέφρι και την Μπέρνις, και τα έξι του αδέλφια. Κατέληξαν στο Μάντσεστερ – μια ξένη χώρα, με ξένη γλώσσα, ξένο καιρό, ξένα τα πάντα. Ή μάλλον όχι και τόσο ξένα.
Στο σπίτι, ακουγόντουσαν τρεις διαφορετικές γλώσσες : Αγγλικά, Ολλανδικά και Twi – η τοπική διάλεκτος της Γκάνας. Αν και η ενσωμάτωση στη βροχερή Αγγλία ήταν δύσκολη, αυτή που φρόντιζε το σπίτι να παραμένει πάντα η πιο φωτεινή γωνιά της ημέρας, ήταν η μητέρα του. Εκείνη τους έμαθε τι σημαίνει αγώνας. Εκείνη τους έμαθε τι σημαίνει αγάπη.
«Από εκείνη πήρα όλη τη χαρά που βλέπετε» «Εκείνη μου την έδωσε. Και εγώ δεν την άφησα να φύγει ποτέ.», έχει πει ο ίδιος.
Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και σήμερα, μετά από μεγάλες εμφανίσεις, μετά από γκολ ή διακρίσεις, το πρώτο πρόσωπο που σκέφτεται να ευχαριστήσει είναι η μητέρα του. Εκείνη που καθάριζε σπίτια και δούλευε διπλοβάρδιες για να μπορεί ο γιος της να πηγαίνει στις προπονήσεις. Που έβαζε πάντα τις ανάγκες των παιδιών της πάνω από τις δικές της.
«Δεν είχαμε λεφτά. Δεν είχαμε χώρο. Ήμασταν επτά παιδιά σε ένα σπίτι. Αλλά δεν μας έλειψε τίποτα. Δεν το νιώσαμε ποτέ σαν βάρος.»
Ο Τζέρεμι ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στις τοπικές ομάδες του Μάντσεστερ – Clayton Villa και AFC Clayton. Και το έκανε αυτό ως… επιθετικός. Μια σφαίρα που έτρεχε με τρελή ταχύτητα χωρίς κανόνες και σύστημα και φόρτωνε τα αντίπαλα δίχτυα με γκολ. Κανείς δεν τον έβαζε σε καλούπι. Έπαιζε για να τρέξει. Έπαιζε για να γελάσει. Έπαιζε γιατί γούσταρε την μπάλα.
Ο Πολ Σνέντον, ο προπονητής του στην AFC Clayton και ίσως ο πρώτος που αναγνώρισε το τεράστιο ταλέντο του Τζέρι, έχει πει χαρακτηριστικά:
«Δεν ήταν ο πιο δυνατός, ούτε ο πιο τακτικά πειθαρχημένος.»
«Αλλά έπαιζε σαν να φώναζε “δώστε μου μια ευκαιρία”. Σαν να την είχε ανάγκη. Και όταν έχεις ανάγκη, δεν υπάρχει ταβάνι.»
Ήταν τόσο καλός, που γρήγορα ήρθαν τα βλέμματα. Και της Μάντσεστερ Σίτι. Και της Λίβερπουλ.
Το όνειρο τότε έμοιαζε να φορά κόκκινη φανέλα. Ο μικρός Τζέρεμι ήταν οπαδός της Λίβερπουλ και δεν έκρυβε ποτέ τη λατρεία του για τον Ντιντιέ Ντρογκμπά — ένα παιδικό παράδοξο: αγαπούσε τον επιθετικό της Τσέλσι, αλλά ζούσε για να παίξει στο Άνφιλντ.
Η Λίβερπουλ ενδιαφέρθηκε πράγματι. Αλλά υπήρχε ένα εμπόδιο που τα όνειρα δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν: η απόσταση. Το σπίτι του ήταν πολύ μακριά απ’ τις εγκαταστάσεις της ομάδας. Η καθημερινή μετακίνηση δεν γινόταν. Οικονομικά και πρακτικά.
Έτσι κατέληξε στη Μάντσεστερ Σίτι.
Κι εκεί, στους διαδρόμους των ακαδημιών της, ένα μικρό αγόρι που δεν ξεχώριζε για τη σωματοδομή του, άρχισε να κερδίζει προπονητές και συμπαίκτες με κάτι πιο σπάνιο:
Το βλέμμα του, όταν είχε την μπάλα στα πόδια.
Κι αυτό αρκούσε.
Με πλώρη την ελπίδα
Στη Μάντσεστερ Σίτι έμαθε τα πάντα. Πώς να διαβάζει τον χώρο, πώς να πατάει σωστά, πώς να σκέφτεται σαν μπακ ακόμα κι όταν μέσα του έβραζε ακόμα ο επιθετικός που ήταν κάποτε. Εκεί μεγάλωσε, εκεί εξελίχθηκε, εκεί άρχισε να καταλαβαίνει τι σημαίνει να είναι επαγγελματίας.
Αλλά δεν κατάφερε ποτέ να μπει στην πρώτη ομάδα.
«Δεν είναι αρκετά δυνατός.»
«Δεν είναι ψηλός για να παίξει Πρέμιερ Λιγκ.»
«Δεν κόβει όπως πρέπει ένας σύγχρονος φουλ-μπακ.»
Αυτά άκουγε. Αυτά κουβαλούσε. Όχι μόνο ως παίκτης, αλλά και ως παιδί που ήξερε πολύ καλά τι πάει να πει να σε αμφισβητούν.
Κι όμως, δεν λύγισε. Δεν νευρίασε. Δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε με το ίδιο χαμόγελο, την ίδια τρέλα, την ίδια έκρηξη. Και τότε ήρθε η πρόταση. Από εκεί που δεν το περίμενε.
Η Σέλτικ.
Μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Σκωτίας, με ιστορία, φανατικούς οπαδούς και πολλές απαιτήσεις. Ο Φρίμπονγκ δεν δίστασε. Αντί να μείνει στην άνεση των ακαδημιών της Σίτι, πήρε το ρίσκο. Πήγε στη Γλασκώβη. Και εκεί, τα πράγματα άλλαξαν.
Ο Νιλ Λένον, προπονητής της Σέλτικ τότε, δεν χρειάστηκε πολύ χρόνο.
«Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο παιδί. Μπαίνει στο γήπεδο και νομίζεις ότι θα σκάσει. Είναι όλο ενέργεια. Χοροπηδάει, γελάει, φωνάζει. Και μετά, όταν αρχίσει να παίζει, δεν τον πιάνεις με τίποτα.»
Ο Φρίμπονγκ έπαιξε. Έλαμψε. Κέρδισε την εμπιστοσύνη των οπαδών, των συμπαικτών, των προπονητών. Έγινε βασικός. Και με κάθε του κούρσα, με κάθε του τάκλιν, έμοιαζε να φωνάζει:
«Δεν είμαι ούτε ο πιο δυνατός, ούτε ο πιο ψηλός. Αλλά είμαι εδώ. Και θα σας πείσω.»
Η Σέλτικ τον πίστεψε. Τον ανέδειξε. Και έπειτα ήρθε η Λεβερκούζεν. Όχι απλώς για να τον δοκιμάσει, αλλά για να επενδύσει σε εκείνον.
Από τις γειτονιές του Μάντσεστερ και τα μικρά τερέν του Σκωτσέζικου ποδοσφαίρου, ο Φρίμπονγκ έκανε το άλμα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Στην Bundesliga. Στο υψηλό επίπεδο. Εκεί που του έλεγαν ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να φτάσει.
Μα δεν τους άκουσε. Δεν το έκανε ποτέ.
Η εκτόξευση με τη Λεβερκούζεν
Όταν ο Τζέρεμι υπέγραψε στη Λεβερκούζεν, λίγοι περίμεναν πως ο χαμογελαστός πιτσιρικάς από το Μάντσεστερ θα γινόταν ένας από τους πιο επιδραστικούς ποδοσφαιριστές στη Γερμανία. Κι όμως, ήταν θέμα χρόνου.
Δεν είναι μόνο το τι έκανε με την μπάλα στα πόδια. Είναι το πώς το έκανε. Το θάρρος. Η αίσθηση του χώρου. Οι επιθέσεις του από δεξιά που έμοιαζαν με καταιγίδα. Κάθε φορά που ανέβαινε, ο αντίπαλος ένιωθε πως κάτι μεγάλο έρχεται. Και συνήθως αυτό ερχόταν.
Η Λεβερκούζεν δεν ήταν ποτέ ομάδα για τίτλους. Ήταν η ομάδα του «σχεδόν». Πάντα παρούσα, πάντα ανταγωνιστική, ποτέ όμως νικήτρια. Ώσπου ήρθε η χρονιά του θαύματος.
Μια σεζόν όνειρο, χωρίς ήττα, μια κατάκτηση πρωταθλήματος με σφραγίδα Τσάβι Αλόνσο, αλλά και έναν δεξιό φουλ-μπακ που έμοιαζε να μην παίζει στη θέση του — γιατί απλά δεν έπαιζε σαν κανέναν άλλον.
Ο Άντριχ, ένας από τους παίκτες-κλειδιά για την περσινή πορεία της ομάδας, δεν χρειάστηκε να πει πολλά λόγια:
«Ο Φρίμπονγκ είναι πάντα εκεί. Μπροστά, πίσω, δίπλα σου. Είναι σαν να ‘χεις τρεις παίκτες σε έναν.»
Ο ίδιος ο Αλόνσο, μετρ της τακτικής και του ελέγχου, εμπιστεύτηκε στον Φρίμπονγκ κάτι πολύ σημαντικό: ελευθερία. Του έδωσε χώρο, του έδωσε ρόλο, του έδωσε ευθύνη. Και εκείνος, την πήρε και την έκανε κινητήρια δύναμη.
«Ο Τζέρι έχει ωριμάσει. Βλέπω έναν ενήλικο Τζέρι. Καταλαβαίνει απολύτως τη δουλειά του μέσα στον αγωνιστικό χώρο.»
Ο επιθετικός ρόλος του στο σύστημα του Αλόνσο ήταν καθοριστικός. Δεν ήταν απλώς μπακ. Ήταν δεύτερος εξτρέμ. Αλλά ταυτόχρονα, ήταν και ενας χαφ ζωτικής σημασίας για το χώρο του κέντρου.
Και την ίδια στιγμή, ήταν πάντα ο εαυτός του. Ο χαρούμενος, σεμνός, γελαστός. Ο τύπος που μετά από ένα γκολ, δεν καμαρώνει μόνο — γελάει με όλη του την ψυχή. Ο τύπος που ποτέ δεν θεωρεί κάτι δεδομένο.
Όταν ο Σίμον Ρόλφες, αθλητικός διευθυντής της Λεβερκούζεν, μίλησε για τον Φρίμπονγκ, είπε κάτι απλό:
«Τα τελευταία χρόνια, ο Τζέρεμι όχι μόνο έχει γίνει ένας από τους καλύτερους παίκτες της ομάδας μας, αλλά στη θέση του ως επιθετικός δεξιός μπακ, έχει γίνει ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο.»
Το περσινό πρωτάθλημα ήταν το πρώτο στην ιστορία της Μπάγερ Λεβερκούζεν. Αήττητο. Με τρελό ποδόσφαιρο. Με μια ομάδα που έπαιξε όχι μόνο για να νικά, αλλά για να αγαπηθεί από τον κόσμο που την έβλεπε. Και στο δεξί της άκρο, υπήρχε πάντα ένας Ολλανδός που δεν έπαιζε σαν δεξί μπακ — έπαιζε σαν μικρό παιδί που κυνηγούσε το όνειρό του και τελικά το έπιασε.
Ο Φρίμπονγκ δεν ήταν απλώς κομμάτι της επιτυχίας. Ήταν καταλύτης γι’ αυτή.
Pathways: Για να μην χαθεί κανένας άλλος
Το 2023 ήταν η χρονιά που εκτοξεύτηκε στο γήπεδο. Με τη Λεβερκούζεν άρχιζε να μεταμορφώνεται από ένας εκρηκτικός δεξιός μπακ, σε έναν από τους πιο επιδραστικούς παίκτες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Σκόραρε, μοίραζε, κάλυπτε κάθε σπιθαμή της δεξιάς πλευράς. Ο χαρακτήρας του, η ενέργειά του, το πάθος του για το παιχνίδι, γινόντουσαν όλο και πιο πολύ φανερά στον κόσμο.
Έτσι, ο Τζέρεμι αποφάσισε να αφήσει το δικό του αποτύπωμα και έξω από το γήπεδο. Στη Γερμανία, στην καρδιά της ποδοσφαιρικής του ωρίμανσης, γεννήθηκε το Pathways.
Ένα πρότζεκτ που δεν χτίστηκε πάνω σε επιτυχίες, αλλά σε αποτυχίες. Τις δικές του.
Γιατί πριν φτάσει στη Λεβερκούζεν, πριν σηκώσει την αήττητη κούπα της Μπουντεσλίγκα, υπήρξε και ο Τζέρι του Μάντσεστερ. Το παιδί που του είπαν πως δεν ήταν αρκετά δυνατό, αρκετά ψηλό, αρκετά… έτοιμο. Το παιδί που είδε την πόρτα της Μάντσεστερ Σίτι να κλείνει και ένιωσε το πάτωμα να φεύγει κάτω απ’ τα πόδια του.
Εκείνος ο έφηβος, που αν δεν υπήρχε η ευκαιρία της Σέλτικ, ίσως να είχε σβήσει από τον ποδοσφαιρικό χάρτη. Κι όχι μόνο αυτός. Η ψυχή του, το φως του, μπορεί να είχαν θολώσει για πάντα.
Και αυτό ήταν που δεν ήθελε να συμβεί σε κανένα άλλο παιδί.
Το Pathways είναι μια πρωτοβουλία για νεαρούς ποδοσφαιριστές που έχουν κοπεί από τις ακαδημίες ομάδων. Για εκείνους που πίστεψαν πως το ποδόσφαιρο είναι το παν, αλλά ξαφνικά βρέθηκαν με μία απόρριψη στα χέρια τους και κανέναν γύρω τους ώστε να τους δείξει τι ακολουθεί.
Το πρότζεκτ αυτό προσφέρει στήριξη σε πολλαπλά επίπεδα: καθοδήγηση, αγωνιστικές ευκαιρίες σε χαμηλότερες κατηγορίες, βοήθεια για επανατοποθέτηση στην ποδοσφαιρική αγορά και, κυρίως, ψυχολογική ενδυνάμωση. Είναι μια χείρα βοηθείας από κάποιον που πέρασε τα ίδια.
Το Pathways δεν είναι φιλανθρωπία. Είναι χρέος. Είναι η δική του υπόσχεση ότι κανένα παιδί δεν πρέπει να αισθάνεται τελειωμένο, επειδή δεν πήρε ένα συμβόλαιο στα 16 του.
Γιατί, όπως ο ίδιος είπε:
«Θέλω να τους θυμίσω γιατί ξεκίνησαν να παίζουν. Και να τους δείξω ότι μπορούν να συνεχίσουν. Το ταξίδι δεν τελείωσε. Απλώς αλλάζει δρόμο.»
Ο Φρίμπονγκ, μέσα στη δική του κορυφή, δεν ξέχασε ποτέ την άβυσσο. Γι’ αυτό και το Pathways ίσως είναι το πιο σημαντικό επίτευγμα από όσα έχει καταφέρει έως σήμερα. Κυρίως, γιατί δίνει ζωή στα όνειρα εκείνων που είχαν αρχίσει να τα ξεχνάνε.
Η επιστροφή στην Αγγλία
Ήταν απλώς θέμα χρόνου.
Το 2025, επέστρεψε εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα. Στην Αγγλία. Όχι ως δοκιμαζόμενος, όχι ως παιδί με προσδοκίες. Αλλά ως άντρας που τα κατάφερε. Ως ποδοσφαιριστής που γύρισε, όχι για να ζητήσει συγγνώμη ή να εξηγήσει. Αλλά για να σταθεί. Και να κοιτάξει στα μάτια όλους εκείνους που κάποτε δεν τον πίστεψαν.
Η Λίβερπουλ τον καλωσόρισε σαν έναν από τους δικούς της. Σε έναν σύλλογο με τεράστια ιστορία, γεμάτο επιτυχίες, που όμως έχει έναν κανόνα: Αν είσαι αληθινός, θα σε αγαπήσουν.
Ο Τζέρεμι είναι αληθινός. Μπορεί να είναι ο αντικαταστάτης του Τρεντ Αλεξάντερ-Άρνολντ — όμως στην πραγματικότητα είναι ένας τελείως διαφορετικός παίκτης (και άνθρωπος) από τον Τρεντ.
Ο Άρνε Σλοτ είχε έρθει σε επαφή από πολύ νωρίς μαζί του μέσα στην χρονιά. Προσπάθησε να τον πείσει, όμως δεν χρειάστηκε πολύ. Ειδικά από την στιγμή που ο πατέρας του, Τζέφρι, είναι από μικρός υποστηρικτής της ομάδας από το Μέρσισαϊντ.
Ο Τζέρι καλείται πλέον να κρατήσει ψηλά τη σημαία της δεξιάς πλευράς. Να δώσει τη δική του ερμηνεία σε έναν ρόλο που πλέον στην Πρέμιερ Λιγκ μοιάζει με τέχνη.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα το κάνει με τον τρόπο του. Χωρίς να προσπαθεί να μιμηθεί. Να μπαίνει σε ρούχα που δεν του πάνε. Θα φορέσει τη φανέλα της Λίβερπουλ όπως φόρεσε τις φανέλες όλων των ομάδων που αγωνίστηκε: με ελαφρότητα στα πόδια και σοβαρότητα στην ψυχή.
Δεν μιλάει πολύ. Δεν πουλάει εικόνα. Αλλά ό,τι δίνει, το δίνει με όλη του την ένταση. Κάθε σπριντ του λέει μια ιστορία. Κάθε τάκλιν του έχει μέσα του τον πιτσιρικά που έμεινε εκτός από την πρώτη ομάδα. Κάθε του πάσα, είναι και μια απάντηση. Ή, πιο σωστά, ένα ευχαριστώ σε όσους τον πίστεψαν έστω και αργά.
Και οι φίλαθλοι το νιώθουν αυτό. Από την πρώτη στιγμή. Γιατί ο Φρίμπονγκ δεν προσπαθεί να γίνει δικός τους. Είναι ήδη.
Στη Λίβερπουλ θα βρει πίεση, θα βρει φώτα, θα βρει κριτική. Αλλά θα βρει και κάτι που του πάει απόλυτα: μια κερκίδα που αγαπάει το πάθος χωρίς φτιασίδια, το ταλέντο χωρίς εγωισμό και το ήθος χωρίς φωνές.
Και ίσως αυτό να ήταν πάντα το γήπεδο που τον περίμενε. Όχι γιατί το ήξερε. Αλλά γιατί του ταίριαζε, πριν καν το φορέσει.
Ρίζες, σύνορα και ένα πορτοκαλί όνειρο
Σε επίπεδο εθνικής ομάδας, είχε το προνόμιο της επιλογής. Με γονείς Γκανέζους και παιδικά χρόνια στην Αγγλία, θα μπορούσε να φορέσει τη φανέλα τριών διαφορετικών εθνικών ομάδων. Όμως, για εκείνον, δεν ήταν ποτέ θέμα σημαίας, αλλά θέμα πίστης.
«Η Ολλανδία ήταν η πρώτη που με σκέφτηκε. Αυτό λέει πολλά.»
Η Ολλανδική oμοσπονδία ήταν εκείνη που του έδωσε πρώτη χώρο. Τον κάλεσε στα πρώτα του διεθνή βήματα, πίστεψε σε εκείνον πριν το κάνει ο κόσμος ολόκληρος. Κι εκείνος το κράτησε. Όχι σαν χάρη. Σαν υπόσχεση.
Έπαιξε με συνέπεια σε όλες τις μικρές Εθνικές – Κ19, Κ20, Κ21. Προχωρούσε αθόρυβα, όπως πάντα. Ώσπου, στις 13 Οκτωβρίου 2023, ήρθε και η στιγμή που περίμενε από παιδί: το ντεμπούτο με την εθνική ανδρών, σε προκριματικό του Euro 2024, απέναντι στη Γαλλία. Μπήκε ως αλλαγή. Λίγα λεπτά, μεγάλη στιγμή όμως για τον ίδιο.
Ακόμα κι αυτός ο δρόμος, δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Ο Ρόναλντ Κούμαν, σχολιάζοντας την άρνησή του να ενισχύσει την Κ21 σε μια κλήση, δήλωσε δημόσια πως “η στάση του αξιολογήθηκε αρνητικά”. Μια μικρή αμφιβολία, που χάλασε την εικόνα του.
Ο Τζέρεμι δεν αντέδρασε. Δεν αντέκρουσε, δεν μίλησε σκληρά. Είπε μόνο:
«Δεν σκέφτομαι να παίξω για άλλη χώρα. Δουλεύω στο παιχνίδι μου και ελπίζω μια μέρα να είμαι σταθερά στην εθνική ομάδα.»
Καμία δραματικότητα. Καμία πόρτα που κλείνει. Μόνο δουλειά και υπομονή. Ούτε η Αγγλία, ούτε η Γκάνα – δύο επιλογές που υπήρχαν – δεν μπήκαν στη σκέψη του. Γιατί όταν έχεις μάθει να θυμάσαι ποιος σου έδωσε την πρώτη ευκαιρία, δεν χρειάζεται να κοιτάξεις αλλού.
Σε μια περίοδο, κάποιοι φίλαθλοι της Ολλανδίας αναρωτήθηκαν γιατί δεν τραγουδούσε τον εθνικό ύμνο. Και τότε ο ίδιος μίλησε — όχι για να δικαιολογηθεί, αλλά για να εξηγήσει:
Είχε ήδη ξεκινήσει να μαθαίνει τη γλώσσα.
Γιατί ήθελε να καταλάβει, να νιώσει, να συνδεθεί ακόμη πιο βαθιά με την ομάδα που τον αγκάλιασε πρώτη. Δεν του ζητήθηκε. Το ένιωσε.
Ο Τζέρεμι δεν διάλεξε την Ολλανδία για το στάτους ή το ποδόσφαιρο. Την διάλεξε γιατί, όπως λέει, «ήταν η χώρα που με πίστεψε πρώτη». Και για έναν άνθρωπο που χτίστηκε μέσα από την επιμονή, την αξιοπρέπεια και τη σκληρή δουλειά, αυτό μετράει πιο πολύ από οποιοδήποτε κάλεσμα.
Η σχέση του με την εθνική είναι ακόμα ανοιχτή. Όχι τελειωμένη. Όχι ιδανική. Αλλά είναι πραγματική. Και όταν ξαναφορέσει εκείνη τη φανέλα, δεν θα είναι για να αποδείξει κάτι. Θα είναι γιατί την άξιζε.
Όλα όσα έρχονται
Ο Τζέρεμι Φρίμπονγκ είναι μόλις 24 ετών. Κι όμως, κουβαλάει ήδη εμπειρίες, πίκρες, χαρές και ευθύνες που σε άλλους έρχονται πολύ αργότερα. Δεν είναι απλώς ένα δεξί μπακ που τρέχει ασταμάτητα και παίζει με πάθος. Είναι μια ψυχή που άντεξε, επέμεινε, και τώρα ανθίζει.
Βρίσκεται εκεί που ονειρεύονταν κάποτε τα παιδικά του παπούτσια, εκείνα που βούλιαζαν στη λάσπη των αγγλικών προαστίων. Στην Premier League. Στη Λίβερπουλ. Με το βλέμμα του στραμμένο στην κορυφή.
Έχει όλα τα φόντα να φτάσει πολύ πιο ψηλά. Όχι μόνο ως ποδοσφαιριστής – αλλά ως πρότυπο. Γιατί ό,τι κάνει στο γήπεδο, έχει ρίζες. Κι ό,τι κάνει έξω απ’ αυτό, έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία.
Το Pathways δεν ήταν μια κίνηση δημοσίων σχέσεων. Ήταν ένας καθρέφτης. Μια υπενθύμιση ότι για κάθε παιδί που δεν τα κατάφερε, χρειάζεται κάποιος να του πει πως η ζωή δεν τελειώνει σε ένα όχι. Και εκείνος έγινε αυτός ο κάποιος.
Στο τέλος της ημέρας, ο Τζέρεμι δεν μετριέται μόνο με γκολ, ασίστ και επιτυχίες.
Μετριέται με το πώς κοιτάει τον εαυτό του στον καθρέφτη.
Με το πόσο γελάει αυθόρμητα όταν παίζει.
Με το πόσους άλλους κάνει να πιστέψουν ξανά.
Κι αν τελικά γίνει – όπως πολλοί πιστεύουν – ένας από τους καλύτερους στον κόσμο, τότε θα το έχει πετύχει χωρίς να χάσει ούτε στιγμή την καλοσύνη του.
Και αυτό, σε έναν κόσμο σαν τον σημερινό,
ίσως να είναι το μεγαλύτερό του κατόρθωμα.
