Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται ξανά στην κορυφή της Ευρώπης για 7η φορά στην ιστορία του και ο Λάμπρος Τηγάνης σχολιάζει τον (πολύ) δύσκολο δρόμο των «πράσινων», ο οποίος ήταν γεμάτος αμφισβήτηση, πόλεμο και αίμα αλλά είχε τους κατάλληλους οδηγούς σε μία ξέφρενη πορεία προς την απόλυτη επιτυχία.
Το περασμένο καλοκαίρι, όταν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος συναντήθηκε με τον Εργκίν Αταμάν στο Βελιγράδι για να συζητήσουν για το ενδεχόμενο να βρεθεί στον πάγκο του Παναθηναϊκού ο Τούρκος τεχνικός, λίγοι θα ήταν αυτοί που θα περίμεναν πως δέκα μήνες αργότερα, θα ραβόταν το 7ο αστέρι στη φανέλα του «τριφυλλιού».
Μπορεί οι προσθήκες στο ρόστερ της ομάδας να ήταν πολλές και ποιοτικές και οι προσδοκίες του κόσμου να ήταν μεγάλες, όμως κανείς δεν μπορούσε να ξεχάσει την περσινή πορεία της ομάδας που την βρήκε στην προτελευταία θέση της Euroleague.
Μέσα σε όλα αυτά, ήρθε και το κακό ξεκίνημα στη χρονιά να προσθέσει επιπρόσθετο βάρος σε όλο τον οργανισμό των «πράσινων» και να δικαιώσει (σε πρώτο στάδιο) αυτούς που υποστήριζαν την δυσκολία του εγχειρήματος του Δημήτρη Γιανακόπουλου.
Ο Παναθηναϊκός κατάφερε, όμως, μέσα σε μερικούς μόλις μήνες, να αλλάξει άρδην την επικρατούσα κατάσταση και να αγγίξει το απόλυτο ζενίθ, φτάνοντας στην κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Οι πρωταγωνιστές του Final Four
Ο Κέντρικ Ναν έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη φετινή επιτυχία του Παναθηναϊκού. Ήταν παρών σε όλα τα μεγάλα ματς του «τριφυλλιού», άλλες φορές περισσότερο κι άλλες λιγότερο, όντας μάλιστα και ο αρχισκόρερ της ομάδας.
Στον τελικό κόντρα στη Ρεάλ, μίλησε όταν «έκαιγε» η μπάλα, πήρε μεγάλα σουτ και πήγε καταπάνω στους παίχτες της βασίλισσας, δείχνοντας και στους υπόλοιπους ότι δεν πρέπει να τους φοβούνται.
Ο Ματίας Λεσσόρτ έκανε πράγματα και θαύματα όλη τη χρονιά, κρατώντας ουσιαστικά τη θέση «5» μόνος του με μικρές βοήθειες από τον Αντετονκούμπο και ακόμα λιγότερες από τον Μπαλτσερόφσκι.
Το αποκορύφωμα της φετινής σεζόν ήταν το ματς με τη Ρεάλ, εκεί όπου ήταν κυρίαρχος κάτω από τη ρακέτα κόντρα σε Ταβάρες και Πουαγιέ.
Ο σέντερ του Παναθηναϊκού φόρτωσε τους δύο ψηλούς της Ρεάλ με φάουλ από νωρίς, κέρδισε και το 5ο του Καμπάτσο και έδειξε σε όλους ότι δικαίως θεωρείται από τα καλύτερα 5άρια της Ευρώπης.
Ο Τζέριαν Γκράντ, ο οποίος ήρθε στο «τριφύλλι» για να είναι ο τρίτος γκάρντ πίσω από Σλούκα και Βιλντόζα, κατάφερε με το σπαθί του να είναι αυτός με τον οποίο ο Εργκίν Αταμάν θα ξεκινάει τη βασική 5άδα.
Παίζοντας καταπληκτική άμυνα πάνω σε όλους τους αντιπάλους που αντιμετώπισε (Γουίλμπεκιν, Καλάθη, Καμπάτσο, Μούσα), έδειξε πόσο πολύ χρειάζεται ένας παίχτης που θα δυσκολεύει την επίθεση στην πρώτη γραμμή άμυνας.
Όλα αυτά έχοντας παράλληλα +37 στο σύστημα αξιολόγησης με 13 και 11 πόντους σε ημιτελικό και τελικό αντίστοιχα. Τι άλλο να κάνει;
Πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλη αυτή την διαδρομή δεν θα μπορούσε να μην έχει ο Κώστας Σλούκας.
Ο Έλληνας γκαρντ γνώριζε το καλοκαίρι ότι η φυγή του από τον Ολυμπιακό και η απόφασή του να αλλάξει στρατόπεδα, πηγαίνοντας στον αιώνιο αντίπαλο, θα σήκωνε θύελλα αντιδράσεων και θα προκαλούσε μία ατελείωτη συζήτηση για την ποιότητά του και τα ηγετικά του χαρακτηριστικά.
Η ένταση αυτή κλιμακώθηκε τον πρώτο καιρό του παίχτη στον Παναθηναϊκό, στον οποίο λόγω τραυματισμών και κάποιων κακών συγκυριών, δεν απέδιδε τα αναμενόμενα, ή τουλάχιστον δινόντουσαν οι αφορμές για σχολιασμό και αυστηρή κριτική του.
Όλα αυτά ο Κώστας Σλούκας τα άκουγε και περίμενε τη στιγμή του. Ήξερε πως οι μεγάλες εμφανίσεις έπρεπε να γίνουν στο τέλος της σεζόν, εκεί που κρίνονται οι τίτλοι, εκεί που «καίει» η μπάλα.
Και έκανε ακριβώς αυτό. Πήρε στους ώμους του μία ομάδα που περίμενε πολλά από τον ίδιο και έδειξε στους συμπαίκτες του το δρόμο προς την επιτυχία.
Η αλεπού των πάγκων
Η αλήθεια είναι ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε επιτευχθεί αν δεν καθόταν στον πάγκο του Παναθηναϊκού ένας άνθρωπος που θα ήταν προπονητής, επικοινωνιολόγος και ψυχολόγος των παικτών.
Ο Εργκίν Αταμάν ήταν αυτός που είχε αναλάβει από την αρχή της χρονιάς τη συγκεκριμένη δουλειά.
Έπρεπε να χτίσει μια ομάδα από την αρχή, και ταυτόχρονα να κάνει τους πάντες να πιστέψουν πως θα πετύχει. Το έκανε και αυτό με το δικό του μοναδικό τρόπο.
Ο Τούρκος προπονητής δεν δίστασε στιγμή να δείξει με το δάχτυλο, όταν οι παίχτες του δεν προσέφεραν τα αναμενόμενα, ακόμα κι αν ήταν από τους ακριβοπληρωμένους.
Πέρασε καιρός που όλοι αναρωτιόντουσαν αν η προσέγγιση αυτή, θα λειτουργούσε προς όφελος της ομάδας.
Το τελικό αποτέλεσμα μιλάει από μόνο του και ο Παναθηναϊκός απολαμβάνει τη μοναξιά στο Έβερεστ του Ευρωπαϊκού μπάσκετ.
