Η 29η Μαΐου θα μείνει για πάντα χαραγμένη με χρυσά γράμματα στην ιστορία και στο μυαλό όλων ως η μέρα που ο Ολυμπιακός κατάφερε να κάνει το όνειρο τρελό, πραγματικότητα και να γίνει η πρώτη ελληνική ομάδα με ευρωπαϊκό κύπελλο στην τροπαιοθήκη της. Γράφει ο Λάμπρος Τηγάνης.
Τον περίμεναν χρόνια ολόκληρα οι φίλοι του Ολυμπιακού αυτόν τον αγώνα, παραπάνω από μία ζωή. 99 χρόνια, σχεδόν αιώνας.
Τη μέρα που θα έφτανε η ομάδα τους σε ευρωπαϊκό τελικό. 90 λεπτά μακριά από κάτι που υπό άλλες συνθήκες θα έμοιαζε αστείο, εξωπραγματικό, ουτοπικό και πολλά άλλα επίθετα που ταιριάζουν περισσότερο σε μία φαντασίωση παρά σε μία κατάσταση που την έχεις μπροστά σου.
Αλλά κανείς δεν ονειρευόταν αυτή τη φορά. Ήταν όλοι έτοιμοι για την μεγάλη μάχη κόντρα στη Φιορεντίνα. Το μόνο που έμενε ήταν τα παιδιά του Μεντιλίμπαρ να κάνουν άλλη μία νίκη κόντρα στην ιταλική ομάδα, ώστε να φέρουν το τρόπαιο στον Πειραιά.
Ο αγώνας ξεκίνησε και ήταν εμφανές πως ανάμεσα στους 9.000 οπαδούς των «ερυθρόλευκων» που είχαν εξασφαλίσει τα μαγικά χαρτάκια για το παιχνίδι, το άγχος είχε κάνει από νωρίς την εμφάνισή του.
Η Φιορεντίνα πατούσε καλύτερα στον αγωνιστικό χώρο και με το υψηλό πρέσινγκ της προκαλούσε προβλήματα στην ανάπτυξη των Πειραιωτών. Είχε μάλιστα και ορισμένες καλές στιγμές με τον Τζολάκη να είναι παρών, όποτε τον χρειάστηκε η ομάδα του.
Ωστόσο, ο Ολυμπιακός όσο περνούσε η ώρα, έβρισκε τα πατήματά του και απέκρουε πιο εύκολα τις επιθέσεις των «βιόλα». Το 0-0 παρέμεινε μέχρι το τέλος της κανονικής διάρκειας του αγώνα και οι δύο ομάδες οδηγήθηκαν στην παράταση.
Και κάπου εκεί και με το ρολόι να δείχνει το 116ο λεπτό, ο μόνιμος σκόρερ των «ερυθρόλευκων», Αγιούμπ Ελ Κααμπί, με μία κεφαλιά ψαράκι, στέλνει την μπάλα να αναπαυτεί στο βάθος της εστίας του Τερατσιάνο, κάνοντας το 1-0 και σηκώνοντας τη φανέλα του ψηλά για να τη δει όλο το γήπεδο, ανυψώνοντας τα όνειρα των φίλων του Ολυμπιακού.
Μία κούπα με αξία πολύ μεγαλύτερη…
Όνειρα που εκπληρώνονται. Για όλους αυτούς που έφυγαν νωρίς και δεν πρόλαβαν να ζήσουν μία τέτοια στιγμή του Θρύλου, για τα πεντάχρονα που θα ζητήσουν την φανέλα του Ποντένσε από τους γονείς τους, για τα δάκρυα του Γιάννη Πολυκανδριώτη που 88 χρόνια ζει με το όνειρο μιας ευρωπαϊκής κούπας.
Η φανέλα αυτή σηκώθηκε ψηλά για όσους απογοητεύτηκαν με την Μέταλιστ και για όλα εκείνα τα κασκόλ που θα έπρεπε να έχουν σηκωθεί στο άδειο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» στον αγώνα με την Γουλβς.
Είναι για όλα εκείνα τα παιδιά που έκαναν κοπάνα από το σχολείο ενός κρύου χειμώνα για να δουν μεσημεριάτικα τον αγώνα με την Ρούμπιν Καζάν.
Οι πανηγυρισμοί όλων των φιλάθλων αποτυπώνονται στην αγκαλιά του Έσε με τον Τσικίνιο, οι οποίοι πεσμένοι στο χορτάρι της «ΟΠΑΠ Αρένα» μετά τη λήξη του αγώνα, συνειδητοποιούν πόσο κοντά είναι στην πραγμάτωση του ονείρου.
Η χαρά των φιλάθλων είναι η λύτρωση από τους πόνους των δύο χειρουργείων στο γόνατο του Κώστα Φορτούνη και το πείσμα του να τον δει ο γιος του να πετυχαίνει.
Τέλος το όνειρο…
Ο Ολυμπιακός είναι δεδομένα το μεγαλύτερο κλαμπ της χώρας, δεν χρειαζόταν σίγουρα να πάρει ένα ευρωπαϊκό για να κατακτήσει αυτή την κορυφή. Όμως, πλέον υπάρχει και κάτι για το οποίο ο κόσμος του θα φουσκώνει από περηφάνια, κάθε φορά που θα αναφέρεται. Το τρόπαιο του UEFA Conference League…
Το όνειρο των «ερυθρόλευκων» δεν είναι πια όνειρο. Είναι μία πραγματικότητα. Ο Ολυμπιακός είδε την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε και δεν την άφησε να πάει χαμένη, προκαλώντας ντελίριο ενθουσιασμού σε εκατομμύρια φιλάθλους του σε όλη την Ευρώπη.
